Aby poprawnie wyświetlić stronę wymagana jest najnowsza wersja przeglądarki.

Aby poprawnie wyświetlić stronę wymagana jest najnowsza wersja przeglądarki.

Zaktualizuj Internet Explorer bądź zainstaluj inną przeglądarkę.

Wpis został dodany do czytelni.Zamknij komunikat

Wpis usunięty.Zamknij komunikat

Dodaj wpis do czytelni.
Usuń z czytelni.
you tube
thumbnail
19
marca
wtorek
Józef, Bogdan, Marek
Budżet
System Elektronicznej
Skrzynki Podawczej
EBOK Wodociągi
Czujniki stanu powietrza
CZYTELNIA
kod

MIKOSZKI

MIKOSZKI
niem. Glimmen

     Wieś wymieniana w źródłach od 1388 r. Początkowo właścicielami byli Mikoszewscy, a w latach 1399 – 1476 Jarogniewscy. W roku 1494 Mikoszki kupili Tadrowie Sułoccy. Od 1564 r. należały do Adama Tarnowskiego siostrzeńca Wojciecha Sułockiego. W 1580 r. od Adama Tarnowskiego Mikoszki kupił Mikołaj Korzbok Rybieński. Jego córka Barbara Skórzewska odstąpiła je w 1598 r. Stanisławowi Konarzewskiemu, a ten z kolei w 1618 r. sprzedał Jadwidze z Mierzewskich Ponińskiej. Od niej w 1623 r. wieś kupił Stanisław Samson Proski. Po jego śmierci majątek odziedziczył jego małoletni syn Jan Ludwik pozostający pod opieką Wojciecha Kośmidra Gruszczyńskiego, który w jego imieniu sprzedał wieś Abrahamowi Ciświckiemu, dziedzicowi Zbąszynia i części Jarogniewic z Kawczynem. Następnie od jego wnuka Jana kupił Mikoszki wraz z Kawczynem w 1686 r. Stanisław Wyskota Zakrzewski. Po śmierci jego syna Józefa w 1728 r. córka Józefa i Anny z Żychlińskich Urszula wniosła wsie Adamowi Romiszewskiemu z Kokorzyna. Jednakże po rozwodzie z mężem w 1752 r. sprzedała Mikoszki i Kawczyn Franciszkowi Święcickiemu. Jego syn Jan Święcicki z kolei sprzedał Mikoszki Wojciechowi Dramińskiemu w 1781 r. za 125.000 zł. W 1786 r. dobra nabył od Alberta Dramińskiego Bonawentura Koczorowski. W 1825 r. dziedziczyły po nim dzieci Antoni Koczorowski, Jan Paweł Koczorowski i Emilia Pelagia Koczorowska. W 1858 r. wieś kupił Szymon Levy z Leszna, a w 1860 r. odkupił Stanisław Koczorowski. W 1863 r. majątek znalazł się w rękach Philippa Wilhelma Harrera, a od 1878 r. Stefana Chłapowskiego z Bonikowa. W 1884 r. odziedziczyła go Maria Chłapowska z Ponińskich, od 1898 r. występująca jako współwłaścicielka wraz ze synem Alfredem. Od 1899 r. do 1945 r. jedynym dziedzicem majątku był Alfred Chłapowski. Od 1936 r. w Mikoszkach mieszkał ówczesny zarządca dóbr Zygmunt Hełczyński.

     Folwark w Mikoszkach istnieje co najmniej od pocz. XVIII w. W 1727 r. wzmiankowany folwark, na którym „z 12 krów zdechła połowa”, a ok. 1740 r. wymieniana osobna gorzelnia o jednej izbie. W wizji wsi pochodzącej z 1752 r. wymieniany jest „dwór niedobry w którym żadnej szlacheckiej wygody nie masz (...) Idąc z dworu ku wsi kaplica, w której obraz Najświętszej Panny, zrujnowana, przy tej kaplicy sołek do mleka na dwie kondygnacje pod szkudłami i w ruinie”. Natomiast w kierunku Bonikowa znajdowały się: „obory nowe na przyciesiach z przegrodami (...) od obór idąc ku Bonikowu owczarnia nowa (...) stajenki trzy, jedna stara, dwie nowe (...) stodoła jedna o trzech bojewicach dużo nadrujnowana tak w przyciesiach, słupach i lepionce (...) spichrz w blochy szkudłami pokryty o dwóch dymnikach”, mielcuch, obórka dla świń. Za mielcuchem znajdował się ogród i sad pusty, a w sadzie za mielcuchem sadzawki niewielkie. Inwentarz zwierzęcy liczył wówczas 8 koni, 30 wołów roboczych, 60 owiec. Ze sprzętu było „pługów już zażywanych 3 bez wici żelaznych, rade 3 z radlicami, to wszystko stare. Wozów 2 i te na nic się nie zdadzą”. W 1781 r. w Mikoszkach znajdował się dwór „w dachu tylko po części potrzebujący reparacyi, w którym znajduje się pokoi 7, stołowa izba ósma, kuchnia pośrodku tego dworu i spiżarni przy kuchni z górami 2”. Blisko dworu była podpiwniczona „czeladnica stara o 2 izbach i 2 komorach”. „Prosto w dwór jest kaplica nowo wybudowana”. Z zabudowań gospodarczych wymieniany mielcuch nowo wybudowany, 2 stodoły, stajnie m. in. cugowa i fornalska, wozownia przy stajniach, obora, kubel (?), kurniki, obórka dla świni. „Całe podwórze dobre, wrotów w nim 3, jedne wychodzą na pastwiska, drugie między stodołami i owczarnią, w trzecie ze wsi dobre”.

     W 1881 r. powierzchnia dóbr rycerskich Mikoszki wynosiła 460 ha z czego 256 ha zajmowały pola, 79 ha łąki, 89 ha pastwiska, 28,8 ha lasy, 7,2 ha nieużytki. Na terenie folwarku działała gorzelnia parowa i młyn parowy. W latach 80. XIX w. na terenie dominium znajdowało się 13 domów w których mieszkało 180 osób. W 1913 r. na terenie folwarku prowadzono hodowlę 66 koni, 165 krów, 187 świń i 31 owiec. W okresie międzywojennym wzmiankowana prócz gorzelni kaszarnia oraz specjalizacja gospodarstwa w reprodukcji uznanych nasion buraczanych.

     Założenie dworskie usytuowane jest w zachodniej części wsi po północnej stronie drogi z Jarogniewic do Bonikowa. Składa się z części rezydencjonalnej i folwarcznej. Na północ, południe i zachód od zespołu rozciągają się pola.

     Zespół rezydencjonalny zajmuje wschodnią część założenia i składa się z dworu, parku i kaplicy. Dwór położony jest w południowej części parku, kaplica na północ od niego w środku parku. W północnej części parku, przy granicy z dawnymi ogrodami, wznosi się budynek gospodarczo – mieszkalny. W 1862 r. po prawej stronie od frontu dworu znajdował się budynek – być może oficyna – obecnie nie istniejący. Dzisiaj w tym miejscu ruiny murowanej z cegły piwniczki.

     Dwór wzniesiony w końcu XVIIIw., lub na początku XIX w., przebudowany częściowo na początku XX w. Obiekt murowany z cegły, częściowo podpiwniczony, parterowy, z mieszkalnym poddaszem, nakryty dachem mansardowym, czterospadowym pokrytym obecnie płytkami eternitowymi. Budynek na planie prostokąta z dwoma alkierzami w narożach elewacji tylnej południowej. Alkierze także parterowe, nakryte dachami mansardowymi. Pod alkierzami piwnice nakryte sklepieniem odcinkowym, pod głównym korpusem sklepienie odcinkowe Kleina, wtórnie wykonane. Układ wnętrz głównej części dwutraktowy, z sienią ze schodami pośrodku pierwszego traktu. Elewacje tynkowane z zachowanym skromnym detalem. Pośrodku elewacji frontowej pozorny trzyosiowy ryzalit ozdobiony czterema pilastrami z wejściem pośrodku. Powyżej trzyosiowa wystawka zamknięta prostym szczytem. Od strony południowej pośrodku elewacji dwuosiowy pozorny ryzalit, także z wystawką. Okna w prostych obramieniach z tynku, elewacje wieńczy gzyms koronujący. Dekoracja elewacji oraz wystawka są prawdopodobnie późniejsze z początku XX w. Zachowane główne drewniane dwuskrzydłowe drzwi wejściowe z przełomu XVIII i XIX w.

   Kaplica pw. NP Marii Nieustającej Pomocy, zbudowana prawdopodobnie na przełomie XVIII i XIX w. na miejscu starszej kaplicy, drewniana, oszalowana deskami, nakryta dachem dwuspadowym pokrytym dachówką z sygnaturką pokrytą blachą. Wzniesiona na planie prostokąta z trójbocznie zamkniętym prezbiterium.

     Budynek mieszkalno – gospodarczy z pocz. XIX w., wzniesiony prawdopodobnie na miejscu dawnego mielcucha z wykorzystaniem jego piwnic. Murowany z cegły, na podmurówce z kamienia, częściowo podpiwniczony (w partii wschodniej i środkowej), parterowy, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem dwuspadowym z naczółkiem od strony zachodniej, pokrytym dachówką zakładkową. Pierwotnie budynek dłuższy, którego część wschodnia zawaliła się w 1982 r. Obiekt na planie prostokąta z sienią na osi. Pomieszczenia w części środkowej i zachodniej o charakterze magazynowym, w części zachodniej mieszkalne. Stropy drewniane belkowe nagie, w mieszkaniu częściowo z podsufitką. Elewacje tynkowane zakończone gzymsem wieńczącym, otwory zamknięte prosto, pierwotnie w prostych tynkowych opaskach. Pośrodku elewacji frontowej południowej zachowane stare drzwi wejściowe jednoskrzydłowe z desek układanych w romb, ze starymi okuciami i zamkiem, pochodzące z pocz. XIX w.

   Park krajobrazowy o pow. 2,55 ha, założony w 1 poł. XIX w. na rzucie nieregularnego wieloboku z wjazdami od strony wschodniej z głównej drogi oraz od zachodniej od folwarku. Po północno – zachodniej stronie parku znajdował się niegdyś warzywnik. Przed frontem dworu tj. od strony północnej dość duży kolisty gazon. W części zachodniej i północno - środkowej parku znajdują się dwa małe stawki połączone rowem. Drzewostan tworzą głównie topole białe, wiązy, robinie akacjowe, jesiony, dęby szypułkowe. W parku zachowane pomnikowe okazy dębu i wiązu.

     Zespół folwarczny istnieje w tym miejscu co najmniej od 1 poł. XVIII w. W 1862 r. znajdowało się tu podwórze folwarczne położone na zachód od parku oraz kolonia domów pracowników folwarcznych położona na wschód od rezydencji, czyli tak jak obecnie. Wówczas dziedziniec na rzucie zbliżonym do litery „L” z jednym długim budynkiem w pierzei południowej, dwoma w zachodniej w wysuniętej części pierzei północnej i trzema w cofniętej części. Pierzeja wschodnia otwarta była na park, natomiast pośrodku podwórza wznosił się jeszcze jeden budynek. W końcu XIX w. zabudowane były pierzeje północna, południowa i zachodnia, wschodnia natomiast otwarta była na park. Obecnie zachowany taki sam układ. Podwórze założone na rzucie prostokąta o dłuższej osi północno – południowej z wjazdami od strony południowo – zachodniej i południowo – wschodniej z głównej drogi oraz od północy od strony pól. W pierzei południowej od wschodu wznosi się przebudowany budynek gospodarczy, dalej dawna stajnia (I) i chlewnia z 4 ćw. XIX w., murowana z kamienia i cegły, częściowo przebudowana, następnie kolejna stajnia (II) z 4 ćw. XIX w. murowana z cegły z ceglanym detalem, do której od zachodu dostawiona jest niewielka wozownia. W pierzei zachodniej stoi obora z końca XIX w., murowana z cegły, nakryta dachem dwuspadowym pokrytym papą, parterowa, z użytkowym poddaszem, o elewacjach tynkowanych z zachowanymi jedynie opaskami okiennymi. Pierzeję północną wypełniają dwie połączone stodoły. Stodoła zachodnia wzniesiona w 1908 r., murowana z cegły o tynkowanych elewacjach północnej i południowej, a ceglanej zachodniej, z zachowanym detalem w postaci lizen, gzymsu kordonowego i wieńczącego oraz ozdobnych obramień otworów poddasza. Stodoła wschodnia dłuższa, z wnętrzem podzielonym na dwa pomieszczenia, nakryta niskim dachem dwuspadowym pokrytym papą, o elewacjach pierwotnie ceglanych, wtórnie częściowo tynkowanych. Pośrodku podwórza usytuowana sieczkarnia z końca XIX w., murowana z cegły, częściowo przebudowana, oraz gorzelnia i  młyn, pomiędzy którymi komin. Pośrodku podwórza po zachodniej stronie gorzelni znajduje się staw.

     Wozownia wzniesiona w 1911 r., murowana z cegły, parterowa, z otwartą więźbą dachową, nakryta dachem dwuspadowym pokrytym płytkami eternitowymi. Wzniesiona na planie prostokąta z wydzielonym osobnym pomieszczeniem od strony wschodniej. Elewacje pierwotnie całe ceglane, obecnie częściowo tynkowane i pobielone, z zachowanym detalem w postaci narożnych lizen, obramień wokół otworów okiennych i drzwiowych, fryzu ząbkowego w zwieńczeniu ścian. Wszystkie otwory zamknięte odcinkowo.

     Gorzelnia wzniesiona ok. 1880 r., obecnie w stanie ruiny, murowana z cegły, złożona z kilku brył nakrytych dachami niskimi dwuspadowymi pokrytymi papą. W części przemysłowej sklepienia ceramiczne odcinkowe na podciągach stalowych, w części mieszkalnej stropy drewniane belkowe z podsufitką, obecnie w większości zawalone. Elewacje ceglane z zachowanym częściowo skromnym detalem w postaci gzymsów kordonowych i wieńczących, nadokienników w formie odcinków gzymsu nad częścią okien, narożnych lizen od strony wschodniej.

     Młyn, obecnie spichlerz, wzniesiony ok. 1880 r., dostawiony ścianą północną do gorzelni, murowany z cegły, podpiwniczony, dwukondygnacyjny z użytkowym poddaszem, nakryty niskim dachem dwuspadowym pokrytym papą. Budynek na planie prostokąta, we wnętrzu stropy drewniane belkowe nagie. Elewacje ceglane podzielone jedynie gzymsami kordonowymi, otwory okienne zamknięte prosto. Wejście od strony południowej.

     Kolonia domów pracowników folwarcznych składa się obecnie z czterech budynków usytuowanych po północnej stronie drogi do Jarogniewic, wzniesionych przypuszczalnie ok. 1874 r. Wszystkie domy murowane z cegły, parterowe, z  użytkowymi poddaszami, nakryte dachami dwuspadowymi. Domy nr 3 i 5 identyczne, wzniesione na pocz. XX w. przeznaczone dla czterech rodzin, o elewacjach tynkowanych z ceglanym detalem w postaci cokołu, obramień okiennych, gzymsu kordonowego i wieńczącego. Dom nr 7, o tynkowanych elewacjach, z gzymsem nad oknami parteru, pierwotnie z oknami w ceglanych opaskach, obecnie przekształconych.      

Aktualności aktualności
zobacz
obrazek
19 marca 2024
19 marca 2024 XI Turniej Samorządowy Powiatu Kościańskiego w Halowej Piłce Nożnej
18 marca 2024 Sukces Aleksandra Opasa w Bratysławie!
Mobilnie
kod
Przeglądaj naszą stronę na wszystkich
urządzeniach mobilnych.
Marzec
2024
p w s c p s n
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31