Aby poprawnie wyświetlić stronę wymagana jest najnowsza wersja przeglądarki.

Aby poprawnie wyświetlić stronę wymagana jest najnowsza wersja przeglądarki.

Zaktualizuj Internet Explorer bądź zainstaluj inną przeglądarkę.

Wpis został dodany do czytelni.Zamknij komunikat

Wpis usunięty.Zamknij komunikat

Dodaj wpis do czytelni.
Usuń z czytelni.
you tube
thumbnail
29
marca
piątek
Wiktoryna, Cyryl, Eustachy
Budżet
System Elektronicznej
Skrzynki Podawczej
EBOK Wodociągi
Czujniki stanu powietrza
CZYTELNIA
kod

Uhonorowanie powstańca Jana Maćkowskiego

W sobotę, 21 maja 2022 r. w Gryżynie członkowie GRH TSCHUFF  uczcili pamięć powstańca wielkopolskiego  Jana Maćkowiaka ."Odwiedzili" też uhonorowanego w roku 2016 jana Goliwąsa. Poniżej charakterystyki powstańców: 

Jan Maćkowski (ur. 7.03.1897 w Goruszkach, zm. 3.01.1938) – powstaniec wielkopolski, stopień: szeregowy. Niestety tylko tyle wiadomo o powstańczej działalności Jana Maćkowskiego. Lepiej przez Rodzinę znane są jednak okoliczności Jego śmierci. Niemiec-właściciel wsi Nielęgowo toczył z Maćkowskim spór o gospodarstwo w Goruszkach (chciał odkupić je od Jana, na co Maćkowski nie zamierzał przystać). Podczas jednej z burzliwych rozmów, Niemiec wyciągnął broń i strzelił w stronę Jana Maćkowskiego, zabijając go na miejscu. Powstaniec Wielkopolski zmarł 3 stycznia 1938 roku z ręki wroga sprzed 20 lat.

Przypominamy również sylwetkę Jana Goliwąsa:

Ur. 30.11.1900 r. w Szczepankowie, zm. 2.5.1976 r. w Gryżynie

Powstaniec Wielkopolski, uczestnik kampanii wrześniowej

Najstarszy syn z małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków.

21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej, z której zdezerterował w listopadzie i ukrył się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców oraz ochotniczo wstąpił do formującego się w Gnieźnie 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1. szwadronu. Brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni.

13.2.1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia starszego ułana, a następnie kaprala. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami, Malinem i wkroczył wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił do Gniezna. 1.2.1921 r. został awansowany do stopnia plutonowego i rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie, awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. starszego wachmistrza. 27.1.1931 r. ożenił się z Janiną z Szymańskich.

We wrześniu 1939 r. wyruszył do walki jako szef 2. szwadronu. Brał udział we wszystkich walkach pułku, wykazując troskę o podległych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej i do 20.8.1940 r. przebywał w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. W czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu i udał się do Leszna. Został tam zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w okolice Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie, gdzie zatrudniona była grupa byłych żołnierzy 17 Pułku Ułanów, głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie, Goliwąs stał się współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przeniesiona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken (Schleswig-Holstein). 3.5.1945 r. wyzwolono rejon stadniny i przejęto pod zarząd polski. We wrześniu 1946 r. Goliwąs powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim.

Od 1946 r. do przejścia ma emeryturę w 1966 r. był zatrudniony w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako główny księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. Od 1946 r. był członkiem FJN i ZBOWiD, udzielając się przy tym społecznie. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został w 1971 r. mianowany podporucznikiem rezerwy.

Odznaczony był:

• Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari

• Krzyżem Walecznych

• Medalem Niepodległości

• Brązowym Krzyżem Zasługi

• Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921;

• Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości

• Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę

• Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym

• Odznaką Grunwaldzką  

 

 

 

W sobotę, 21 maja 2022 r. członkowie GRH TSCHUFF Tak jak zapowiadaliśmy, w minioną sobotę pojawiliśmy się w
Mobilnie
kod
Przeglądaj naszą stronę na wszystkich
urządzeniach mobilnych.
Marzec
2024
p w s c p s n
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31