Długoletnie Pożycie Małżeńskie jest cywilnym odznaczeniem państwowym, przyznawanym przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Wyróżnieniem tym honorowane są pary, które przeżyły wspólnie co najmniej 50 lat w związku małżeńskim. W ostatnim czasie takimi odznaczeniami uhonorowano trzy pary zamieszkujące na terenie gminy Kościan.

Podczas uroczystości w Urzędzie Gminy Kościan jubilaci odebrali z rąk wójta Andrzeja Przybyły nadane jeszcze przez prezydenta Bronisława Komorowskiego medale ,,Za długoletnie pożycie małżeńskie’’, listy gratulacyjne, kwiaty i prezenty. Wójt życzył małżonkom zdrowia, szczęścia i jeszcze wielu lat wzajemnej miłości, a następnie zaprosił do wspólnego stołu, by przy kawie i słodkościach powspominać wspólne lata.

Pierwszą z par byli Państwo Maria i Kazimierz Głowaccy z Mikoszek. Pani Maria pochodzi z Dolnego Śląska, a pan Kazimierz z Wielkopolski. Poznali się, gdy pan Kazimierz służył w Sudeckiej Brygadzie Wojsk Ochrony Pogranicza w Kłodzku. Po przysiędze i kursie łączności został oddelegowany do Lubawki. Właśnie tam spotkał swoją drugą połówkę. Ślub cywilny wzięli 3 kwietnia 1965 r. w Lubawce, a kościelny 26 grudnia tego samego roku. Gdy ślubowali sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską ona miała zaledwie 17 lat, a on 22 lata. Do kościoła w Lubawce szli pieszo. Przez jakiś czas mieszkali w Lubawce. Państwo Głowaccy wychowali pięcioro dzieci (czterech synów i córkę).

Na Ziemię Kościańską przeprowadzili się w 1977 r. Przywędrowali za pracą i mieszkaniem. On dostał etat w PGR-ze, gdzie pracował przy udoju krów. Wcześniej pan Kazimierz pracował przez kilka lat w milicji. Zanim przeszedł na emeryturę zachorował i dostał rentę, dorabiał jednak w PGR-ze. Żona natomiast pracowała w sklepie w Mikoszkach, a także zajmowała wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu. Przestała pracować zawodowo, gdy zaczęły się kłopoty z chodzeniem. Na szczęście nie potwierdziła się diagnoza, że to choroba Heinego-Medina. Dziś chodzi o kulach. Oboje są na zasłużonych emeryturach. Dnie spędzają najchętniej w domu, który kupili od PGR-u. Doglądają też niewielkiego przydomowego ogródka. Mieszkają sami. Pan Kazimierz od niedawna pełni funkcję sołtysa Mikoszek.

Kolejną parą byli Państwo Janina i Zdzisław Dąbrowscy ze Starych Oborzysk. Pani Janina i pan Zdzisław znali się od najmłodszych lat. Pochodzą z tej samej miejscowości. Oboje mieszkali od dziecka w Poninie. Chodzili nawet do tej samej szkoły podstawowej. Ślub cywilny odbył się 2 października 1965 r. w Urzędzie Stanu Cywilnego w Kościanie, a kościelny 23 października. Uroczystość odbyła się w kościańskiej farze. Do USC w Kościanie jechali... motocyklami. Oba dni państwo Dąbrowscy wspominają jako piękne.

W Starych Oborzyskach zamieszkali w 1974 r. Pięć lat po ślubie kupili tam działkę i zaczęli budowę jednorodzinnego domu. Wychowali syna i dwie córki. Mają dwie wnuczki i jednego wnuka. Pani Janina nigdy nie pracowała zawodowo. Zaraz po szkole została gospodynią domową, pomagając mamie w prowadzeniu domu. Tak zostało przez lata. Na utrzymanie rodziny pracował pan Zdzisław, który przez ponad 30 lat był zatrudniony w kościańskiej fabryce mebli. Z zawodu jest stolarzem. Gdy zdrowie przestało dopisywać, przeszedł na rentę, a potem na emeryturę. Dziś państwo Dąbrowscy nie narzekają na nudę. Należą do oborzyskiego Klubu Seniora, uczestniczą w cyklicznych spotkaniach i wycieczkach. Najchętniej spędzają czas w domu i na działce.

By zgodnie przeżyć 50 lat razem radzą, aby wybaczać sobie, wspierać się nawzajem, a jeśli dojdzie do kłótni nie rozpamiętywać zbyt długo, bo szkoda na to czasu.

Ostatnia parą byli Państwo Krystyna i Henryk Tajchertowie z Nowego Lubosza. Pani Krystyna pochodzi z Nowego Lubosza, a pan Henryk z Bucza. Poznali się u kolegi. Ślub cywilny wzięli 18 września 1965 r. w kościańskim Urzędzie Stanu Cywilnego. Przed Bogiem miłość, wierność i uczciwość małżeńską ślubowali w kościańskiej farze 25 września.  

Na obie uroczystości para młoda jechała taksówką pana Sobczaka ze Śmigla. Była to warszawa. Wesele odbyło się w domu panny młodej. Do tańca przygrywała słynna w tamtych czasach orkiestra Smoczyków. Goście bawili się do rana.  

Małżonkowie wychowali syna. Mają wnuka i wnuczkę. Pani Krystyna przez całe zawodowe życie związana była ze szpitalnictwem. Najpierw pracowała jako salowa w kościańskim szpitalu, a po przyuczeniu zajmowała się chorymi. Mąż natomiast najpierw zatrudniony był na kolei, a potem w Cukrowni Kościan i kościańskim Metalchemie. Po 40 latach pracy przeszli na emeryturę.

Wielką pasją państwa Tajchertów jest działka. To tam spędzają wolny czas na świeżym powietrzu. Lubią też spotkania z seniorami z miejscowego klubu i wspólne wyjazdy.

Informacje sporządzono na podstawie materiałów Pani Kariny Jankowskiej z „Gazety Kościańskiej”, która jest również autorką zdjęć.